บทที่ 114

ลานปราสาทแห่งน็อคทิส โดมิเนียเงียบสงัด ต้องประกายสุดท้ายแห่งรุ่งอรุณ ท้องฟ้าซึ่งมืดครึ้มด้วยเมฆาและมนตราอยู่เสมอ ส่องประกายสีเงินจางๆ อาบไล้หอคอยสูงตระหง่านด้วยแสงอันนุ่มนวล ไม้เลื้อยเกาะเกี่ยวอยู่ตามกำแพงหิน ใบของมันพลิ้วไหวเบาๆ ตามสายลมเย็นที่พัดกระซิบลงมาจากขุนเขา

โรแนนเดินอย่างเชื่องช้าอยู่ใต้แ...